"Αν δεν μου ‘δινες την ποίηση Κύριε"
Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου.
Ενώ τώρα ευτύχησα να ’χω μηλιές,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,
η έρημός μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.
Λοιπόν; Πως σου φαίνονται; Είδες
τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ’ αμπέλια μου;
Είδες τι όμορφα που πέφτει το φως
στις γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι έχω ακόμη καιρό!
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ’ ανασκάφτει ο πόνος μου κι ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται.
Ωστόσο,
δεν ξοδεύω τον ήλιό σου άδικα.
Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.
Γιατί θα ’ρθει το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου να’ναι
το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει
να’χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.
«Ηλιοβασίλεμα»
Οι ζαφειρένιες αλλαγές, εορτή της παντοδυναμίας!
μια μουσική με χρώματα- νερά ζωγραφισμένη
κι όποιος μετράει τα χρώματα χάνει τα δάχτυλά του
και ξαναρχίζει απ΄την αρχή και μες στο θαύμα κλαίει!
"Δίχως εσέ δε θα ‛βρισκαν"
Δίχως εσέ δεν θά ‛βρισκαν
νερό τα περιστέρια
Δίχως εσέ δε θ'άναβε
το φως ο Θεός στις βρύσες του
Μηλιά σπέρνει στον άνεμο
τ'άνθη της· στην ποδιά σου
φέρνεις νερό απ'τον ουρανό,
φώτα σταχυών κι απάνω σου
φεγγάρι από σπουργίτες.
κι ανοίγουνε τα χείλη μου και φως βγάζει η ψυχή μου!
