Διανύουμε την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών , του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού, που αποτελεί αναμφίβολα τον σπουδαιότατο Σταθμό πνευματικού ανεφοδιασμού των ψυχών μας.
Η μνεία των ιερών γεγονότων μαζί με τις θεσπέσιες ακολουθίες των αγίων ημερών, τα χρώματα και τα ανοιξιάτικα αρώματα, δημιουργούν ατμόσφαιρα κατάνυξης και περισυλλογής.
Αναρωτιέμαι τα Άγια και Σεπτά Πάθη του γλυκύτατου Ιησού και Σωτήρα μας ποιόν αφήνουν ασυγκίνητο;
Μόνο οι πωρωμένοι από την αμαρτία και το κακό ελάχιστοι άνθρωποι παραμένουν απαθείς τις άγιες ετούτες ημέρες.
Αναρωτιέμαι τα Άγια και Σεπτά Πάθη του γλυκύτατου Ιησού και Σωτήρα μας ποιόν αφήνουν ασυγκίνητο;
Μόνο οι πωρωμένοι από την αμαρτία και το κακό ελάχιστοι άνθρωποι παραμένουν απαθείς τις άγιες ετούτες ημέρες.
Αν και έχουν περάσει 2.016χρόνια από τότε πού γράφηκε η ματωμένη ιστορία του Γολγοθά, όπου ένας Θεός έγινε το σύμβολο του Ανθρώπου που μάχεται για το δίκαιο και τη δικαίωση, οι περισσότεροι άνθρωποι, εξακολουθούν να παραμένουν αχάριστοι και να συμπεριφέρονται απέναντί Του με προκατάληψη, με κακότητα, με κρυψίνοια, θέλοντας να μειώσουν τη σημασία του για τη ζωή τους και να παραστήσουν τους εαυτούς των αυτόνομες υπάρξεις μέσα στο χάος αυτής εδώ της ζωής.
Πολλοί από μας λόγω της Μεγαλοβδομάδας συγκινούνται από το Πάθος του Χριστού, αλλά αύριο οι ίδιοι δεν θα διστάσουμε να τον ξανασταυρώσουμε, επαναλαμβάνοντας το απαίσιο κακούργημα των σταυρωτών.
Είναι ολέθριο το πάθος της αγνωμοσύνης. μας...
Φαίνεται πώς για τον αρρωστημένο εγωισμό μας η αγνωμοσύνη είναι μια ανυπόφορη αισθηματική υποτέλεια προς τον οιονδήποτε ευεργέτη μας και γι’ αυτό προσπαθούμε να βρούμε προφάσεις και αφορμές για να απαλλάξουμε από το περιττό της βάρος τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας.
Όλοι εμείς καλούμαστε να στοχασθούμε πάνω στους:
«εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τις ύβρεις, τους γέλωτας την πορφυραν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλιους, την λόγχην, καί προ πάντων τον Σταυρόν και τον θάνατον, α δι’ ημάς εκών κατεδέξατο…»
Όλοι εμείς καλούμαστε να στοχασθούμε πάνω στους:
«εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τις ύβρεις, τους γέλωτας την πορφυραν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλιους, την λόγχην, καί προ πάντων τον Σταυρόν και τον θάνατον, α δι’ ημάς εκών κατεδέξατο…»
Η θυσία του Ιησού, ας το κατανοήσουμε, είναι προσωπική έκφραση της Αγάπης του για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Είναι δείγμα της απεριόριστης στοργής του, του απύθμενου βάθους της.
Μας το τονίζει και ο Υμνογράφος της Εκκλησίας μας:
«Εσταυρώθης δι’ εμέ, ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν.
Εκεντήθης την πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι.
Τοις ήλοις προσήλωσαι, ίνα εγώ τω βάθει των παθημάτων σου, το ύψος του κράτους πιστούμενος κράζω σοι ζωοδότα Χριστέ, δόξα και τω Σταυρώ Σώτερ και τω Πάθει Σου».
Αυτός ο προσωπικός τόνος στην αναγνώριση της θείας θυσίας, είναι αυτό που πρέπει να μείνει παντοτινά μέσα μας.
Να καταλάβουμε δηλ. όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά πως το Αίμα του Χριστού μας χύθηκε πάνω στο Γολγοθά προσωπικά για τον καθένα και ότι ο καθένας μας πρέπει να βρει τον τρόπο να κάμει δική του αυτή την απολύτρωση και την εξαγορά απ’ την αμαρτία.
Αν αυτό το επιτύχουμε, τότε θα νοιώσουμε μιαν ανέκφραστη παρηγορία.
Θα δοκιμάσουμε μια ιλαρότητα ψυχική που θα προέρχεται από την βεβαιότητα της σωτηρίας μας που πηγάζει από την αποκατάστασιητων σχέσεών μας με το Θεό.
Είναι δείγμα της απεριόριστης στοργής του, του απύθμενου βάθους της.
Μας το τονίζει και ο Υμνογράφος της Εκκλησίας μας:
«Εσταυρώθης δι’ εμέ, ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν.
Εκεντήθης την πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι.
Τοις ήλοις προσήλωσαι, ίνα εγώ τω βάθει των παθημάτων σου, το ύψος του κράτους πιστούμενος κράζω σοι ζωοδότα Χριστέ, δόξα και τω Σταυρώ Σώτερ και τω Πάθει Σου».
Αυτός ο προσωπικός τόνος στην αναγνώριση της θείας θυσίας, είναι αυτό που πρέπει να μείνει παντοτινά μέσα μας.
Να καταλάβουμε δηλ. όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά πως το Αίμα του Χριστού μας χύθηκε πάνω στο Γολγοθά προσωπικά για τον καθένα και ότι ο καθένας μας πρέπει να βρει τον τρόπο να κάμει δική του αυτή την απολύτρωση και την εξαγορά απ’ την αμαρτία.
Αν αυτό το επιτύχουμε, τότε θα νοιώσουμε μιαν ανέκφραστη παρηγορία.
Θα δοκιμάσουμε μια ιλαρότητα ψυχική που θα προέρχεται από την βεβαιότητα της σωτηρίας μας που πηγάζει από την αποκατάστασιητων σχέσεών μας με το Θεό.
Ας αφήνουμε το νου μας σε ένα γλυκό πνευματικό μετεωρισμό και με αφετηρία τα πραγματικά γεγονότα του πάθους, ας αναλογιστούμε έστω και την Μεγάλη Εβδομάδα την οδύνη του Θεανθρώπου επάνω στο Σταυρό, που σήκωσε όλη την αμαρτία του Κόσμου…
Νοερά ας σταθούμε κάτω από τα ματωμένα πόδια Του και ας ζητήσουμε των αμαρτιών μας την άφεση με την ομολογία πως Εκείνος είναι ο κύριος και ο Οδηγός της Ζωής μας, μαζί με ένα Μεγάλο της Ψυχής Ευχαριστώ που έδωσε την ίδια Του τη Ζωή, για να γραφτεί και το δικό μας όνομα στο βιβλίο της Ζωής...
Νοερά ας σταθούμε κάτω από τα ματωμένα πόδια Του και ας ζητήσουμε των αμαρτιών μας την άφεση με την ομολογία πως Εκείνος είναι ο κύριος και ο Οδηγός της Ζωής μας, μαζί με ένα Μεγάλο της Ψυχής Ευχαριστώ που έδωσε την ίδια Του τη Ζωή, για να γραφτεί και το δικό μας όνομα στο βιβλίο της Ζωής...
