Σαν το μικρό πουλί που συνηθίζει
μες το κλουβί να ζη παντοτινά,
χεράκι ευσπλαχνικό να το ταίζη
και με τραγούδια πάντα να περά,
μες της αγάπης το κλουβί κλεισμένος
συνήθισ’ άνω κάτω να πηδώ,
και όταν κάποτ’ είμαι λυπημένος
η σε χαρά πολλή να τραγουδώ.
Κεχρί - μου φτάνει μόνο η ματιά σου·
νερό δροσάτο -είναι τα φιλιά σου...
Μα τί; Κακιώνεις; Θα με διώξης; Μη!
Αχ, το φτωχό πουλί που συνηθίση
κλουβί, ελεύθερο να ζήση
δεν ημπορεί, ξανθή μου , ούτε στιγμή!