Μια ιδιαίτερη προσευχή έπεσε στα χέρια μου, και με συγκίνησε ιδιαίτερα, γιατί , αφυπνίζει μέσα μας ευγενή και Υψηλά συναισθήματα.
Η προσευχή είναι αξιοσημείωτη καθώς αυτή η φωνή από το μακρινό παρελθόν μιλά για την Αγάπη, την καλοσύνη, την ευγένεια, την συμπόνια, την γνωριμία και την επαφή μας με αληθινούς πνευματικούς ανθρώπους χωρίς το παραμικρό ίχνος αναφοράς σε υλικά αγαθά,
αλλά μόνο σε Αρετές που εξυψώνουν τον χοικό Άνθρωπο.
Την επέλεξα λοιπόν, όπως και διάφορες άλλες, που θα μοιραστώ μαζί σας εν καιρώ,γιατί θεωρώ, ότι στις δύσκολες μέρες που διανύουμε,το μοναδικό μας όπλο, για μα εξοντώσουμε το κακό, είναι η προσευχή και μόνο...
Καλό θα ήταν, η παρακάτω προσευχή να λέγεται καθημερινά, σήμερα που ο Άνθρωπος χωμένος μέσα στο λάκο της ύλης, δεν βλέπει Φως από πουθενά, και ο φόβος κυριαρχεί στη ζωή του…
αλλά μόνο σε Αρετές που εξυψώνουν τον χοικό Άνθρωπο.
Την επέλεξα λοιπόν, όπως και διάφορες άλλες, που θα μοιραστώ μαζί σας εν καιρώ,γιατί θεωρώ, ότι στις δύσκολες μέρες που διανύουμε,το μοναδικό μας όπλο, για μα εξοντώσουμε το κακό, είναι η προσευχή και μόνο...
Καλό θα ήταν, η παρακάτω προσευχή να λέγεται καθημερινά, σήμερα που ο Άνθρωπος χωμένος μέσα στο λάκο της ύλης, δεν βλέπει Φως από πουθενά, και ο φόβος κυριαρχεί στη ζωή του…
Η προσευχή αυτή σώζεται στο «Ανθολόγιο»του Ιωάννη Στοβαίου,συγγραφέα που έζησε τον 5ο αι. μ. Χ. Καταγόταν από τους Στόβους της Μακεδονίας και χάρη σ΄ αυτόν σώθηκαν περισσότερα από 500 αποσπάσματα έργων, απόσταγμα σοφίας 204 φιλοσόφων και ιστορικών.
Ποιός ήταν ο Ευσέβιος;
Σύμφωνα με τον Γκίλμπερτ Μάρεϊ στο έργο «Πέντε στάδια της ελληνικής θρησκείας»
(εκδόσεις Ιάμβλιχος),
ήταν ένας παγανιστής που έζησε πριν από περίπου 2.000 χρόνια.
Κατ΄ άλλους πρόκειται για τον Ευσέβιο της Μύνδου, ένα διακεκριμένο νεοπλατωνικό φιλόσοφο του 4ου αι.
Ήταν μαθητής του Αιδέσιου της Καππαδοκίας και, σε αντίθεση με άλλους σύγχρονούς του, ακολούθησε μια μάλλον ορθολογιστική κατεύθυνση και μια κριτική θέση ως προς τη θεουργία (ένα κράμα φιλοσοφίας και θρησκείας που βασιζόταν στην προσπάθεια ελέγχου της ύλης μέσω του πνεύματος μέχρι το σημείο της πραγματοποίησης θαυμάτων).
(εκδόσεις Ιάμβλιχος),
ήταν ένας παγανιστής που έζησε πριν από περίπου 2.000 χρόνια.
Κατ΄ άλλους πρόκειται για τον Ευσέβιο της Μύνδου, ένα διακεκριμένο νεοπλατωνικό φιλόσοφο του 4ου αι.
Ήταν μαθητής του Αιδέσιου της Καππαδοκίας και, σε αντίθεση με άλλους σύγχρονούς του, ακολούθησε μια μάλλον ορθολογιστική κατεύθυνση και μια κριτική θέση ως προς τη θεουργία (ένα κράμα φιλοσοφίας και θρησκείας που βασιζόταν στην προσπάθεια ελέγχου της ύλης μέσω του πνεύματος μέχρι το σημείο της πραγματοποίησης θαυμάτων).
Η προσευχή:
«Είθε να μην είμαι εχθρός κανενός και είθε να είμαι φίλος του Αιώνιου και του μόνιμου.
Είθε να μην καυγαδίσω ποτέ με τους προσφιλείς μου. Και αν γίνει αυτό, είθε να συμφιλιωθώ σύντομα μαζί τους.
Είθε να μην θέλω το κακό κανενός. Εάν κάποιος θέλει το δικό μου, είθε να ξεφύγω σώος και χωρίς να χρειαστεί να τον πληγώσω.
Είθε να αγαπώ, να επιθυμώ και να επιτυγχάνω μόνο ό,τι είναι καλό.
Είθε να εύχομαι να ευτυχούν όλοι και να μην ζηλεύω κανέναν.
Είθε να μην χαρώ ποτέ για τη δυστυχία κάποιου που με έβλαψε.
Είθε να μην χαρώ ποτέ για τη δυστυχία κάποιου που με έβλαψε.
Όταν είπα ή έκανα κάτι κακό, είθε να μην περιμένω να με επιπλήξουν οι άλλοι, αλλά πάντα να επιπλήττω τον εαυτό μου ώσπου να επανορθώσω.
Είθε να μην κερδίσω νίκη που να βλάπτει είτε εμένα είτε τον αντίπαλό μου.
Είθε να συμφιλιώνω φίλους που βρέθηκαν σε διαμάχη.
Είθε, όσο είναι δυνατό, να δίνω κάθε απαιτούμενη βοήθεια στους φίλους μου και σε όλους όσους τη χρειάζονται.
Είθε να μην εγκαταλείψω κανένα φίλο που κινδυνεύει.
Όταν επισκέπτομαι όσους υποφέρουν είθε να είμαι σε θέση με ευγενικά και θεραπευτικά λόγια να απαλύνω τον πόνο τους.
Είθε να σέβομαι τον εαυτό μου.
Είθε να σέβομαι τον εαυτό μου.
Είθε να κρατώ δαμασμένο εκείνο που μαίνεται μέσα μου.
Είθε να συνηθίσω να είμαι ευγενής και ποτέ να μην εκνευρίζομαι με τους ανθρώπους λόγω των περιστάσεων.
Είθε ποτέ να μην σχολιάζω ποιος είναι κακός και τι κακά πράγματα έχει κάνει,
παρά να γνωρίζω καλούς ανθρώπους και να ακολουθώ τα βήματά τους»
παρά να γνωρίζω καλούς ανθρώπους και να ακολουθώ τα βήματά τους»