Βιογραφικά στοιχεία για την Τζένη Καρέζη
Σαν σήμερα στις 12 Ιανουαρίου του 1932, γεννήθηκε η αείμνηστη Τζένη Καρέζη , Ελληνίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου και θεατρική επιχειρηματίας.
Το πραγματικό της όνομα ήταν (Ευγενία Καρπούζη).
Το πραγματικό της όνομα ήταν (Ευγενία Καρπούζη).
Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της κατά το πρώτο έτος της κατοχής ήταν περίπου 5 ετών και ζούσε στη Θεσσαλονίκη.
Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος, ήταν γυμνασιάρχης και η μητέρα της δασκάλα. Τα σχολικά της χρόνια τα πέρασε στην Ελληνογαλλική Σχολή Καλογραιών Καλαμαρί στη Θεσσαλονίκη και στην Ελληνογαλλική Σχολή Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά. Ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει εκείνη και τη μητέρα της, Θεώνη, όταν του ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Μέχρι και το 1971, που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, δεν τον ξαναείδε.
Στην προσωπική της ζωή έκανε δύο γάμους.
Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962
Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962
και ο δεύτερος με τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο το 1968, με τον οποίο έμεινε παντρεμένη έως το τέλος της ζωής της.
Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, που ακολούθησε τα βήματα των γονιών του, όντας και ο ίδιος ηθοποιός.
Η Τζένη έλεγε για τον Κώστα Καζάκο:
«Θα ήθελα να είχα γνωρίσει πιο πριν τον Κώστα. Να είχα κερδίσει τα χαμένα χρόνια. Τίποτα άλλο. Βλέπεις εγώ σε όλη μου τη ζωή περίμενα τον Καζάκο. Δεν τον είχα βρει και περιπλανιόμουν».
Ήταν μόνιμη κάτοικος Αθηνών.
Το 1951, χρονιά που αποφοίτησε από την Ελληνογαλλική Σχολή, πήρε μέρος στη θεατρική παράσταση Αντιγόνη του Σοφοκλή, που παιζόταν στο ΡΕΞ. Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1954. Από τον Οκτώβριο του 1954, μαθήτρια ακόμα, άρχισε να εμφανίζεται στη θεατρική σκηνή στο Θέατρο Κοτοπούλη, σε ρόλους πρωταγωνιστικούς δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη στα έργα Ωραία Ελένη και Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα, τα οποία και την καθιέρωσαν.
Μέχρι το 1959 ήταν βασικό στέλεχος του Εθνικού θεάτρου, ερμηνεύοντας Σαίξπηρ, Τολστόι, Μίλλερ, Αντρέγιεφ, Τερζάκη, Ρώμα και Αριστοφάνη. Το 1962 ήταν πρωταγωνίστρια στο Θέατρο Μουσούρη. Από το 1963 ηγούταν πλέον προσωπικού θιάσου, όπου, μεταξύ άλλων, ανέβασε τα έργα Κρατικές υποθέσεις, Μαίρη – Μαίρη, Κάθε Τετάρτη, κ.ά. Από το 1968 ανέβασε με τον Κώστα Καζάκο τα έργα: Θεοδώρα η Μεγάλη, Ασπασία, Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο Εχθρός λαός, κ.ά.
Στο αρχαίο θέατρο έπαιξε επίσης στα έργα: Αντιγόνη, Εκκλησιάζουσες, Λυσιστράτη, Θεσμοφοριάζουσες, Κλυταιμνήστρα, Μήδεια, Ηλέκτρα και Οιδίπους Τύραννος.
Η κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε το 1955 με την ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο. Από το ξεκίνημα της καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής παίζοντας με μοναδική άνεση σε κωμωδίες, δράματα και κομεντί. Πρωταγωνίστησε σε 32 ελληνικές ταινίες και μία συμπαραγωγή.
Μερικές από τις ταινίες είναι οι Δελησταύρου και υιός, Η θεία απ’ το Σικάγο, Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο, Ραντεβού στην Κέρκυρα, Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος, Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα, Ποια είναι η Μαργαρίτα, Τα κόκκινα φανάρια, Λόλα, Δεσποινίς διευθυντής, Μια τρελή τρελή οικογένεια, Τζένη-Τζένη, Κοντσέρτο για πολυβόλα, Μια γυναίκα στην αντίσταση, Μαντώ Μαυρογένους, Λυσιστράτη, κ.ά.
Μερικές από τις ταινίες είναι οι Δελησταύρου και υιός, Η θεία απ’ το Σικάγο, Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο, Ραντεβού στην Κέρκυρα, Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος, Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλίκαρα, Ποια είναι η Μαργαρίτα, Τα κόκκινα φανάρια, Λόλα, Δεσποινίς διευθυντής, Μια τρελή τρελή οικογένεια, Τζένη-Τζένη, Κοντσέρτο για πολυβόλα, Μια γυναίκα στην αντίσταση, Μαντώ Μαυρογένους, Λυσιστράτη, κ.ά.
Η Τζένη Καρέζη ήταν στρατευμένη στην Αριστερά συμμετέχοντας σε πολλές πορείες ειρήνης. Ήταν μέλος της ΕΔΑ. Στα χρόνια της Χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα και το 1974 έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Πέθανε στις 27 Ιουλίου 1992 στο σπίτι της, μετά από τετραετή μάχη με τον καρκίνο. Η σορός της τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 29 Ιουλίου του 1992 εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και απλού κόσμου.
Λίγους μήνες πριν το θάνατό της είχε συγγράψει την αυτοβιογραφία της.
Αν και δεν ήταν ποτέ συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου, η Ελληνίδα ηθοποιός έδωσε μία γενναία μάχη με την αρρώστια.
Ο Κώστας Καζάκος ,μετά το θάνατό της συζύγου του , στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω», είχε τονίσει:
Αν και δεν ήταν ποτέ συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου, η Ελληνίδα ηθοποιός έδωσε μία γενναία μάχη με την αρρώστια.
Ο Κώστας Καζάκος ,μετά το θάνατό της συζύγου του , στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω», είχε τονίσει:
«Η Τζένη ήταν ένας άνθρωπος επιθετικός στη ζωή.
Ήταν γατζωμένη με νύχια και με δόντια στη ζωή και στη δημιουργία. Με τον θάνατο δεν είχε συμφιλιωθεί ποτέ. Ο θάνατος ήταν έξω από το οπτικό της πεδίο. Η Τζένη δρούσε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνει ποτέ! Ωστόσο, το τελευταίο 3μηνο, 4μηνο, όταν τέλειωσαν οι θεραπείες στο Λονδίνο και δεν έμενε να κάνουμε τίποτα άλλο. Παρέμειναν κάποιες ελπίδες αλλά ήταν αόριστες. Μέσα της ήξερε πολύ καλά, ότι οδηγείται στο αναπόφευκτο. Εκείνο το τρίμηνο, η Τζένη έκανε μία πορεία, που ένας άνθρωπος μπορεί να την κάνει σε 100 χρόνια. Κάλυψε όλο αυτό το ασυμφιλιώτο κενό, με τον θάνατο! Άρχισε να βγάζει, να ακτινοβολεί μία ευγνωμοσύνη για όλα τα πράγματα».
Ήταν γατζωμένη με νύχια και με δόντια στη ζωή και στη δημιουργία. Με τον θάνατο δεν είχε συμφιλιωθεί ποτέ. Ο θάνατος ήταν έξω από το οπτικό της πεδίο. Η Τζένη δρούσε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνει ποτέ! Ωστόσο, το τελευταίο 3μηνο, 4μηνο, όταν τέλειωσαν οι θεραπείες στο Λονδίνο και δεν έμενε να κάνουμε τίποτα άλλο. Παρέμειναν κάποιες ελπίδες αλλά ήταν αόριστες. Μέσα της ήξερε πολύ καλά, ότι οδηγείται στο αναπόφευκτο. Εκείνο το τρίμηνο, η Τζένη έκανε μία πορεία, που ένας άνθρωπος μπορεί να την κάνει σε 100 χρόνια. Κάλυψε όλο αυτό το ασυμφιλιώτο κενό, με τον θάνατο! Άρχισε να βγάζει, να ακτινοβολεί μία ευγνωμοσύνη για όλα τα πράγματα».
Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.
