όλοι οι πικραμένοι, δυστυχισμένοι,
μοναχικοί άνθρωποι που αισθάνονται
εξαπατημένοι,
που αισθάνονται προδομένοι
από τις δυνάμεις ,
κατηγορούν τη ζωή, κατηγορούν
τις περιστάσεις, κατηγορούν τους άλλους ενώ
στην πραγματικότητα
αυτοί
είναι εντελώς άνοστοι, ευσυνείδητα κοινότοποι,
αυτοί είναι
δειλοί και ατάραχοι, βυθισμένοι
στην αυτολύπηση,
τίποτα σωστό
δεν έχουνε κάνει, νιώθουν όμως αδικημένοι,
κατακλύζουν τη γη με τα
παράπονά τους, με το μίσος τους-
τους σημαδεύουν μες στη μέση του πουθενά,
όλα τούτα τα εκατομμύρια ανθρώπινων
λαθών, επαναλαμβάνουν μέρα τη μέρα και νύχτα
τη νύχτα
τις ευνουχισμένες κινήσεις τους
πληγώνει τη γη ολόκληρη, πληγώνει τα πάντα
τούτη η σπατάλη
η φρίκη όλης αυτής της
σπατάλης.