Η δολοφονική πυρκαγιά της 23ης ΙΟΥΛΙΟΥ,
δεν άφησε ασυγκίνητη καμιά ανθρώπινη ψυχή, ακόμα και την πιο σκληρόκαρδη, ο πόνος την διαπέρασε…
Ο γυάλινος κόσμος του Φβ σχολίασε:
Ο γυάλινος κόσμος του Φβ σχολίασε:
Ποιά λόγια να παρηγορήσουν εκείνη την μανούλα που χάθηκε το παιδί της;
Το μικρό της ψαράκι καθώς γράφει στο σπαρακτικό γράμμα της;
Ένα κεράκι…Λίγα λουλούδια…
Κι ένα γράμμα κατάθεση ψυχής πάνω στο βράχο που συγκλονίζουν..
"Αγάπη μου..
Μπέμπη μου..
Είσαι ένας υπέροχος κολυμβητής μέσα στη θάλασσα..
Ήθελες να εντυπωσιάσεις τη μανούλα σου..
Εδώ θα είμαστε κάθε καλοκαίρι..
Θα παίζουμε στη θάλασσα μαζί αγαπημένοι..
Εγώ η μανούλα σου,ο μπαμπακας σου..
Ότι θέλεις εσύ μικρό μου ψαράκι"
Το ματωμένο το φεγγάρι της Ελλάδας!
Κι αφού κανείς δεν πήρε την ευθύνη του χαμού…
Την πήρε όλη το φεγγάρι…
Και μάτωσε…
Από την αγωνία του πατέρα να σώσει τα παιδιά του..
Από την κραυγή της μάνας που έπεσε μέσα στη φωτιά..
Από το κλάμα του κοριτσιού που έπεσε από το βράχο στην θάλασσα..
Από το θάρρος της ηλικιωμένης που έσωσε τα εγγονάκια της και γύρισε στο πλευρό του άρρωστου συντρόφου της προτιμώντας να καεί μαζί του..
Μάτωσε κι από τα κλάματα των ζωντανών..
Και βγήκε κατακόκκινο από το αίμα τόσων ανθρώπων..
(Από το διαδίκτυο)
Τόσες μέρες ακούσαμε τόσα λόγια…
Λόγια έπεα πτερόεντα! Λόγια μεγάλα….
Κι έρχονται τα λόγια ενός μικρού παιδιού…
Μέσα σε δύο τρεις γραμμές..
Να δώσουν ελπίδα σε τούτο το μάταιο κόσμο μας..
(Photo:Διαδίκτυο )
Εμείς φύγαμε τώρα
Εμείς φύγαμε τώρα..
Καλώς..
Κακώς..
Φύγαμε..
Θα σας κοιτάμε από ψηλά πλέον..
Αλλά μην μας κλαίτε..
Δεν θα αλλάξει τίποτα..
Κλάψτε καλύτερα για τους εαυτούς σας..
Για τα παιδιά σας..
Για το μέλλον που σας περιμένει..
Κλάψτε γιατί ακόμα είσαστε αναγκασμένοι να ζείτε και να αναπνέετε σε έναν κόσμο γεμάτο αποκαιδια..
Κλάψτε γιατί η Κόλαση άλλαξε διεύθυνση..
Κι είναι πια μια ανάσα μακριά σας..
(Από το διαδίκτυο)
Μαζί με τις στάχτες καίγεται κάθε είδος αξιοπρέπειας!
Καίγεται η ψυχή μας…
Καίγεται ο τόπος μας…
Καίγεται κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας…
