"ΚΟΥΡΑΓΙΟ "
του Αντώνη Θ. Παπαδόπουλου
Πνίγω τη θλίψη
κι είναι η ελπίδα
χιλιάδες ήλιοι
σε μιαν αχτίδα.
Ο ποιητής Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος:
"Η ΑΠΕΙΛΗ"
Οι στίχοι πάντα νοσταλγούν,
μιλώντας για ό,τι έφυγε.
Θυμούνται το φιλί και λιγώνουν.
θυμούνται τον πόνο και πληγώνουν.
Θυμούνται τη χαρά
- πουλί που πετά σαν το ζυγώνουν.
Οι στίχοι πάντα νοσταλγούν.
Κι εγώ που τώρα
με στίχους σας μιλώ για μένα,
με νοσταλγία σας μιλώ,
καθώς η στάθμη του παρόντος
ολοένα απειλεί να με σκεπάσει.
"Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ"
Μαθητής το πρωτάκουσε: Πανδαμάτωρ ο χρόνος.
Γραμμή δίχως αρχή και δίχως τέλος.
Το μόνο που έβλεπε αυτός
ήταν ο δικός του χρόνος,
που σπάνια άρχιζε
και πάντα τέλειωνε νωρίς.
Κλεψύδρα του χάρισαν οι μοίρες
να μετρά τ'άμετρα: Τη χαρά και τον έρωτα.
Μια κλεψύδρα γεμάτη χώμα,
που μονότονα πέφτει.
