"Το αληθινό νόημα της προσευχής"Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
"Ο Ωκεανός της Ζωής"εκδ. Πατάκη
Συχνά υποστηρίζεται ότι για την πραγματοποίση της σεωτερικής ολοκλήρωσης η προσευχή δεν έχει λόγο ύπαρξης, το μόνο που μετρά είναι ο διαλογισμός και η τέχνη να φτάσουμε το Απόλυτο μέσα μας.
Αυτή η άποψη θα ήταν αποδεκτή αν σεν διακρίναμε, παντού σ'αυτό τον κόσμο, τα σημάδια μιας Συνείδησης εν δράσει. Όταν συγκεντρωνόμαστε μπροστά σε μια αναπαράσταση της Θεότητας, δεν προσφέρουμε τις προσευχές μας σε μια μεταλλική μάζα ή ένα σωρό από πέτρες. Τις αφήνουμε να αναβλύσουν από τις καρδιές μας επειδή αισθανόμαστε εκεί μια Παρουσία πρόθυμη να μας καταλάβει και να μας ακούσει.
Αν ο Θεός δεν ήταν παρά ο Κύριος της επίγειας πραγματικότητας μας, αν εκδηλωνόταν μόνο μέσα από ένα σύνολο άκαμτων διατάξεων, πώς θα μπορούσε να είχε γεννηθεί μέσα στο μυαλό μας η ιδέα να του απευθύνουμε τα αιτήματα μας ; Όμως Εκείνος είναι εξίσου ο Θεός της Αγάπης και της Ευδαιμονίας, που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ψυχών μας με δική Του ελεύθερη απόφαση. Ωστόσο, δεν μπορεί να γίνει προσιτός με αυτό το πρόσωπο στις διανοητικές μας ικανότητας, όσο ευρείες κι αν είναι. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να Τον γνωρίσει παρά μόνο αν Του δοθεί με μια πράξη ελεύθερης βούλησης.
Η ανθρώπινη καρδιά μας είναι πηγή ερωτηματικών. Ποιός ο λόγος ύπαρξης της ενόρασης, της ορμής και της τρυφερότητας που τη διακρίνει ;
Επειδή το φως λάμπει, έχουμε μάτια για να βλέπουμε. Επειδή η φύση που μας περιβάλλει προσφέρεται σε μας, είμαστε προικισμένοι με μια συνείδηση ικανή να την αντιλαμβάνεται. Επειδή υπάρχει ένα σύμπαν για να το ανακαλύψουμε και να το γνωρίσουμε, η νοημοσύνη μας είναι εδώ, έτοιμη να το εξερευνήσει.
Η προσευχή χρησιμεύει ως μέσο ανάμεσα στην Επιθυμία του επάνω και στην προσδοκία τού κάτω. Ακάματος αγγελιοφόρος, εκτείνεται κανά και ξανά από τη μια άκρη στην άλλη αυτού του χάσματος που μοιάζει να χωρίζει το Θεό από τον άνθρωπο.
Με τη προσευχή, ξεπηδάς από τη σκοτεινιά του εγώ, ξεχύνεσαι προς το φως όπως ακριβώς ο λωτός, που ανοίγοντας ένα πέρασμα ως την επιφάνεια των λασπωμένων νερών, στρέφεται προς το ήλιο και αποκαλύπτει την υγρή από δροσοσταλίδες ευωδιαστή χάρη του.
Ο λωτός ανοίγει ένα πέρασμα ως την επιφάνεια των λασπωμένων νερών, στρέφεται προς τον ήλιο και εκεί αποκαλύπτει την υγρή από δροσοσταλίδες ευωδιαστή χάρη του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την προσευχή, ξεπηδάς -ίδιος λωτός- από τη σκοτεινιά του εγώ και ξεχύνεσαι προς το φως.
Έτσι και η δίψα της ψυχής μας μεταφράζει σε λέξεις που συνεχώς ανανεώνονται την παρακάτω αιώνια ικεσία, η οποία εμπεριέχει όλες τις άλλες : "Από το μη πραγματικό οδήγησε με στο Πραγματικό, από τα σκοτάδια στο φως, από το θάνατο στην Αθανασία".
