Κάθε μέρα κάτι τελειώνει,
έτσι σιγά-σιγά συνηθίζουμε το μεγάλο τέλος
βλέπουμε ένα καπέλο στη χλόη,
ένα πιάνο πλάι στη θάλασσα,
μια γυναίκα στη βροχή —
θυμάσαι το σανατόριο στο μακρινό προάστιο
και την αλληλογραφία μας
απ’ τα διπλανά δωμάτια
ύστερα η αναχώρηση
κι ένας απλός χαιρετισμός χωρίς επιμύθιο.
Κι ύστερα ήρθε η νύχτα
και τ’ άστρα ήταν το τελευταίο σημάδι
ότι αγαπηθήκαμε...
