Η παρακάτω ιστορία είναι λακωνικότατη,
μα στα λακωνικά πράγματα εμπεριέχονται οι βαθιές και αληθινές αξίες της ζωής.
Στην ιστορία μας θα αναφερθούμε για την Φιλία και πως πρέπει να είναι οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις,
Στην ιστορία μας θα αναφερθούμε για την Φιλία και πως πρέπει να είναι οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις,
και ότι σημασία δεν έχουν σε τούτη την εφήμερη ζωή τα υλικά αγαθά,
γιατί όπως είχε πει στο λόγο του ο Ιησούς Χριστός
γιατί όπως είχε πει στο λόγο του ο Ιησούς Χριστός
στο Κατά Ματθαίο 6:19-20
"Μην θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς πάνω στην γη, όπου το σκουλήκι και η σκουριά τους αφανίζει, και όπου κλέφτες κάνουν διάρρηξη και κλέβουν. αλλά, θησαυρίζετε στον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε σκουλήκι ούτε σκουριά τους αφανίζουν, και όπου κλέφτες δεν κάνουν διάρρηξη ούτε κλέβουν"
Κατά Ματθαίο 6:19-20
Ας διαβάσουμε όμως την ιστορία μας…
"Το δεντρακι και οι ευχές"
Κάποτε ο Θεός έβλεπε,
δυο φίλους αγαπημένους και πολύ φτωχούς που στο χωράφι ονειρευόντουσαν τι θα κάνανε αν είχαν μία ευκαιρία στη ζωή τους να ευχηθούν .
Τότε τους παρουσιάστηκε και τους έδωσε από ένα δενδράκι, τους είπε να το φυτέψουν και όταν το κάνουν να ευχηθούν από αυτό ό,τι καρπό φανταζόντουσαν..μέχρι να έρθει κάποτε να τους το πάρει πίσω!
Ο ένας λοιπόν φύτεψε το δένδρο και ζήτησε να του δίνει λίρες για καρπό ..ο άλλος ξενύχτησε να σκέπτεται την ευχή που θα έκανε..,μετά το έχωσε στη γη , του σκέπασε με φροντίδα τις ρίζες και του ζήτησε..φίλους. τα δένδρα μεγάλωσαν και έδωσαν καρπούς...
Οι λίρες σκέπαζαν κάθε μέρα το χώμα κάτω του και ο πρώτος τις μάζευε με λαχτάρα σε σωρούς.. Άρχισε να κοιτά ολόγυρα του σκεπτόμενος οτι κάποιος θα τον έβλεπε και θα τον λήστευε.. έπαψε να μιλά στο φίλο του το παιδικό ,έκαμνε λοιπόν λάκους και έθαβε τις λίρες ...και κάθε μέρα το ίδιο..
Ξενυχτούσε φρουρός στο δένδρο του, δεν έτρωγε, δεν κοιμότανε..ούτε καν στην οικογένεια του δεν πήγαινε...
Ό άλλος κάθε μέρα έβλεπε στη ρίζα του δένδρου του ένα φίλο που τον αγκάλιαζε, άκουγε τα προβλήματα του, τον βοηθούσε στο σκάψιμο στο χωράφι και κάθε μέρα γινόντουσαν περισσότεροι.. Τους πήγαινε στο σπίτι του , μοιραζότανε το φαγητό του κι εκείνοι αν και φεύγανε να κάνουν τη ζωή τους πάντα δίπλα του τον βοηθούσαν με κάθε τρόπο...
Τον έκαναν γνώστη πολλών , του έδωσαν ιδέες, του στάθηκαν στις δύσκολες στιγμές και μοιράστηκαν με γλέντια και ευχές τη κάθε χαρά του.
Ένα βράδυ παρουσιάστηκε ο Θεός να πάρει πίσω τα δένδρα..Ο πρώτος πήρε τα τουφέκια να φυλάξει το βιός του..το θαμμένο θησαυρό του..γέρος πια χωρίς κανένα δίπλα του ..Ο Θεός τότε του είπε:
-Δεν ήρθα μόνο για το δένδρο..ήρθα να πάρω κι εσένα..
- Μα γιατί είσαι άδικος Θεέ..δεν χάρηκα τις λίρες μου...
- Χάρηκες ότι ..ήθελες να χαρείς φίλε μου..έκανες την επιλογή σου. Όταν δεν μοιράζεσαι κάτι ουσιαστικά δεν το ζείς..έλα τώρα μαζί μου και άσε τις λίρες να τις χαρούν άλλοι...
Ο άλλος είδε το Θεό, προσκύνησε μπροστά του και τον ευχαρίστησε.
-Θεέ μου σ'ευχαριστώ..γέμισες τη ζωή μου, μου χάρισες χαρά, αγάπη και φίλους.. Τα έζησα όλα.. είμαι έτοιμος να έρθω..αφήνω πίσω στην οικογένεια μου ότι πιο καλό..ανθρώπους να τους σταθούν και να τους αγαπούν..
Τους φίλους της ζωής μου ...
Τα συμπεράσματα δικά σας αγαπημένοι φίλοι και φίλες!
