Στις μέρες μας σπανίζουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι.
Περπατάω στο δρόμο και βλέπω νέα παιδιά, ώριμους ανθρώπους, μεσήλικες και ηλικιωμένους κατηφείς, μουρτζούφληδες, σκεφτικούς με σκυμμένο το κεφάλι, με μάτια γεμάτα σκοτάδι, αγέλαστα και ανέκφραστα πρόσωπα και αναρωτιέμαι γιατί;
Αλήθεια γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι;
Ενώ στα απλά πράγματα κατοικεί η ευτυχία;
Μήπως πάψαμε να αγαπάμε;
Μήπως κάναμε τη ζωή μας πολυσύνθετη;
Μήπως αναλώνουμε το χρόνο μας στις μέριμνες της καθημερινότητας και χάσαμε την σύνδεσή μας με το Θείο;
Τι είναι εκείνο που μας λείπει και μας κάνει δυστυχισμένους;
Γιατί αισθανόμαστε μονίμως ανικανοποίητοι;
Γιατί αισθανόμαστε μονίμως ανικανοποίητοι;
Αν μπαίνουμε στη διαδικασία να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, πάντα θα βρισκόμαστε κατώτεροι των προσδοκιών μας.
Πάντα κάτι θα μας λείπει και αυτό θα μας στερεί την ευχαρίστηση ότι έχουμε πετύχει κάτι κι ότι μπορούμε να το χαρούμε και να είμαστε ευτυχείς.
Ίδια αίσθηση θα έχουμε και αν έχουμε, σαν πρώτο στόχο μας, να δίνουμε πράγματα στους γύρω μας, παραμελώντας τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας.
Πάντα κάτι θα μας λείπει και αυτό θα μας στερεί την ευχαρίστηση ότι έχουμε πετύχει κάτι κι ότι μπορούμε να το χαρούμε και να είμαστε ευτυχείς.
Ίδια αίσθηση θα έχουμε και αν έχουμε, σαν πρώτο στόχο μας, να δίνουμε πράγματα στους γύρω μας, παραμελώντας τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας.
Είναι η αλήθεια ότι πολλές φορές εστιάζουμε - κακώς- σε αυτά που μας λείπουν και τείνουμε να μη δίνουμε σημασία σε αυτά που έχουμε.
Η κακή αξιολόγηση του τι έχουμε μπορεί να είναι παράγοντας...γκρίνιας σε όλη μας τη ζωή!
Γενικά καλό είναι να μην καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας, να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε, γιατί αν τα κρατήσουμε μέσα μας, θα διογκωθούν και θα μας πνίξουν. Εννοείται όμως ότι δεν φτάνουμε και στο άλλο άκρο, της καθημερινής γκρίνιας, των παραπόνων, ούτε όμως και της υπερβολικής χαράς. Το μέτρο είναι απαραίτητο σε όλα.
Η κακή αξιολόγηση του τι έχουμε μπορεί να είναι παράγοντας...γκρίνιας σε όλη μας τη ζωή!
Γενικά καλό είναι να μην καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας, να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε, γιατί αν τα κρατήσουμε μέσα μας, θα διογκωθούν και θα μας πνίξουν. Εννοείται όμως ότι δεν φτάνουμε και στο άλλο άκρο, της καθημερινής γκρίνιας, των παραπόνων, ούτε όμως και της υπερβολικής χαράς. Το μέτρο είναι απαραίτητο σε όλα.
Άλλο ένα λάθος που κάνουμε, ώστε να χάνουμε το αίσθημα της ευτυχίας μέσα από τα χέρια μας, είναι και ότι αφήνουμε τη γνώμη των άλλων να μας καθοδηγεί, ή ακόμα χειρότερα, καθοδηγούμαστε από το τι «προτείνει» η μόδα και η εποχή. Το βάρος πρέπει να δίνεται στην προσωπικότητά μας. Οι μόδες και οι γνωστοί έρχονται και φεύγουν, αλλά με τον εαυτό μας θα...συνεργαστούμε πολλά χρόνια!
Αν ανησυχούμε υπερβολικά για το μέλλον, χάνουμε τα όμορφα του παρόντος. Άλλωστε το να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε μελλοντικά, μόνο άγχος μπορεί να μας φορτώσει, ειδικά αν πρόκειται για επιλογές που δεν κάνουμε εμείς. Αντίστοιχα, πρέπει να σταματήσουμε να αναμασάμε και να σκεφτόμαστε τι κάναμε στο παρελθόν. Ό,τι έγινε, έγινε. Κάνουμε την κριτική μας, αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, διορθώνουμε ό,τι θεωρούμε ότι πρέπει (και μπορεί) να διορθωθεί και προχωράμε. Κοινώς, μία-μία μέρα και προχωράμε!
Ας μην εξαντλούμε λοιπόν την αυστηρότητά μας σε εμάς, στα όνειρά μας και στις ικανότητές μας. Μπορούμε και με λιγότερα και με μικρότερα να είμαστε ευτυχισμένοι, καλή θέληση να υπάρχει!
Και μην ξεχνάτε πως Ζωή ευτυχισμένη δεν υπάρχει,
παρά μονάχα , ευτυχισμένες στιγμές…
Και μην ξεχνάτε πως Ζωή ευτυχισμένη δεν υπάρχει,
παρά μονάχα , ευτυχισμένες στιγμές…
