Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,
ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα, συζυγικά νεκρόδειπνα
λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας,
λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα, σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
από συνήθεια, μάλιστα παίρνουν και το καπέλο τους-
και χάνονται. Πού πάνε; Κανείς δεν ξέρει. Μα η δίψα τους καίει
και η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.
Έτσι σκέφτηκαν, δηλαδή, να κάνουνε για μια στιγμή.
Ύστερα πέρασε. Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
και μπαίνουν αθόρυβα στην κρεβατοκάμαρα. Ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο, πάνω στην καρέκλα το καπέλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου
που σκέπασε βαριά και ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.
