32.
Θα’ ρθει καιρός πού θ’ αλλάξουν τα πράματα.
Νά το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
Που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμε΄να-μην κλαις. Εσύ είσ’ η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
Που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλιά
θα τη διαλέγουμε
δε θαμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι-σκέψου!-θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος—εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία-δεν θέλω να λέω ψέματα-
δύσκολοι καιροί.
Και θα ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξερω μην περιμένεις κι από μένα πολλά-
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ’όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος»
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ’όλα αυτά Μαρία.
16.
Αν καμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα
-σταμάτα να σου πω-
μη βιάζεσαι και με λες ψεύτρα.
Είναι τώρα που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια
και μπερδεύω που σταματα τ’όνειρο
και που αρχίζει η αλήθεια.
23.
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου χα δείξει στην στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω .
είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Και ούτε που θα σε ξαναδώ.
